New York

De laatste stop op onze mooie roadtrip is New York.

Maar voordat we de “city that never sleeps” kunnen gaan ontdekken staat ons nog 1 ding te doen, namelijk de auto inleveren. De auto moet in New Jersey in worden geleverd en gaat dan op de boot om vervolgens een week of 6 later weer in Rotterdam opgehaald te kunnen worden. Alle papierwerk is vooraf al in orde gemaakt en ook de mensen daar weten dat we de auto af komen leveren. Op google hadden we al gezien dat het een redelijk slecht inderhouden industrieterrein is, maar van kennissen hebben we gehoord dat het prima werkt en dat hun auto helemaal netjes weer in Rotterdam klaar stond.

Na een inspectie van beide kanten hebben we dus de sleutels en het eigendomsbewijs maar afgegeven en hebben we een uber besteld (ook de eerste keer voor ons maar ging wonderbaarlijk goed en snel!) En na een ritje van nog geen half uur stonden we dan echt downtown new york, met 3 grote koffers, 3 kleine koffers, 3 rugzakken en 2 handbagage dingen.

Nadat alle bagage in de kamer is gezet zijn we eerst naar het Museum of Natural History geweest. Dat stond bij de kinderen hoog op het lijstje nadat ze de film “Night at the museum” hadden gezien, en het leek ons wel een rustig begin. Het museum is erg beroemd en dus ook erg druk. Maar het is een gigantisch gebouw met voor ieder wat wils, dus na de hoogtepunten bekeken te hebben zijn we de wat minder bekende dingen gaan bekijken. Natuurlijk is het bijzonder om een echt dino skelet te zien, maar die hebben we de afgelopen weken al heel wat gezien. Het skelet van een schildpad en slang maakte daarom meer indruk op ons. Ook de opgezette dieren vonden wij erg facinerend, vooral de dieren te zoeken die wij in het echt hebben gezien was een leuke bezigheid. Verder hebben ze natuurlijk veel over de geschiedenis van Amerika, met de native Americans. Verder was er een erg mooi stuk over de ruimte en het helal. Kortom een leuke plek om een aantal uur rond te zwerven!

Na een korte wandeling door central park gaan we op zoek naar iets te eten. Blijkt er om de hoek een Benihana te zitten. Dit restaurant zit ook in Beaverton en daar zijn wij als eens eerder geweest, maar de kinderen nog niet. Je hebt daar een bakplaat waar je omheen zit en krijgt een kok die het eten voor je klaarmaakt. Het eten is vrij standaard maar erg lekker en de kok maakt er echt een showtje van. Gelukkig was er nog plek en konden wij binnen 10 minuten aanschuiven bij 4 andere mensen aan tafel. Het eten was net zo lekker als in Beaverton en de kinderen hebben hun ogen uitgekeken, wat een feest! Daarna nog even via time square gelopen, dat was ten slotte bijna op de route, en na al de gekte van lampjes, reclame en mensen die je iets proberen aan te smeren (nou ja, eigenlijk willen ze alleen maar geld aan je verdienen…) zijn we moe in ons bedje in gedoken.

 

Na een kort ritje met de metro komen we aan in het zuidelijkste puntje van Manhattan vanwaar we the statue of liberty kunnen zien. We gaan er nog niet naartoe, we hebben namelijk al maanden geleden kaartjes gekocht om helemaal in de kroon te mogen, en dat moest op datum, dus dat komt morgen aan de beurt. Maar er zijn genoeg andere dingen in deze buurt te zien. We beginnen met een soort draaimolen van vissen, erg mooi gemaakt en onze kids vonden het ook erg leuk. Daarna op zoek naar Wall street, waar het wederom een drukte van jewelste is. We kijken even bij de bekende stier en moeten daarna toch echt even bijkomen met een beetje cafeine, dus op naar de starbucks…. Vervolgens zijn we nog even binnen wezen kijken bij Federal Hall en hebben we kaartjes gekocht voor een broadway show. Omdat ze online nogal duur zijn en de keuze enorm is, hadden wij besloten te kijken wat er die dag voor de helft van het geld te krijgen is en dan doen we die voostelling wel. Ik had al wel wat voorwerk gedaan, niet alle voorstellingen zijn geschikt voor kinderen, maar echt een specifieke voorkeur had ik nog niet. Mijn plan was om dat aan de balie voor te leggen en dat te kiezen uit de 3 die ik, na het zien van het aanbod, in mijn hoofd had. Maar zo werkt zo’n bureau natuurlijk niet dus voor we goed en wel wisten wat er gebeurde hadden we dus kaartjes gekocht voor de eerste optie die we voorstrelden, school of rock. In de rij stonden er mensen die hem al gezien hadden en erg enthousiast waren, dus dat kon niet mis, en met 4 kaartjes onder de 400 dollar hadden we ook nog eens een koopje te pakken. Wel jammer van de 12 dollar Fee Fee die er nog eens bij kwam en waar niemand eigenlijk van weet waar die voor bedoeld is….

Na een echte new yorkse lunch (hot dog) zijn we over de Brooklyn bridge gelopem met mooie uitzichten over zowel Brooklyn als Manhattan. Wat een mooie brug is dat toch. Daarna snel naar het hotel om ons klaar te maken voor onze broadway show “school of Rock”. Het blijkt een stuk gebaseerd op een film te zijn, waar vervolgens ook een serie van gemaakt is voor Nickelodeon. Wij kennen ze geen van beide, dus gaan volledig blank het stuk in. Het blijkt een hele leuke voorstelling te zijn, helemaal geschreven voor kinderen van onze leeftijd. Zij genieten dan ook volop. En met de live muziek en de theatrale sfeer erbij kan de avond dan ook niet meer stuk.

De volgende dag is het eindelijk zover. We mogen helemaal naar boven in the statue of liberty. Eerst moeten we door een aantal security checks en vervolgens mogen we op de boot naar het eiland. Daar aangekomen gaan we natuurlijk eerst met de ranger praten, dat doen we ten slotte in elk nationaal park…. Vervolgens gaan we naar binnen en met de lift naar het eerste deel van de tour. Daar mogen wij, samen met 200 anderen die dag, een heel smal trappetje op om zo helemaal bovenin te komen. Het is een flinke klim en niet iedereen in het gezin vindt het even leuk, maar een bijzondere ervaring is het zeker. Jammer genoeg is het uitzicht boven niet zo heel goed, de raampjes wijzen vooral naar beneden, maar we zijn toch blij dat we zover gekomen zijn. Na deze bijzondere tocht lopen we nog een rondje over het eiland voor we de boot pakken naar het volgende eiland, Ellis island. Dit is de plek waar vanaf 1897 de immigratie voor Amerika plaats vond. Duizenden mensen zijn hier dus aangekomen na weken op zee te hebben gezeten. Via een geluidstour hebben we een groot deel van het eiland gezien en een beeld gekregen hoe het er toen aan toe moet zijn gegaan. Toch bijzonder om te zien en proberen in te denken hoe die mensen zich voelden op dat moment, in ieder geval een wereld van verschil met onze tijdelijke immigratie 2 jaar geleden.

Na een indrukwekkend bezoek aan het 9/11 memorial zijn we nog even wat andere plekjes afgegaan die toch wel leuk zijn om even gezien te hebben, zo zijn we naar rockefeller center geweest, met de lego winkel en om de hoek de Nintendo winkel. Ook zijn we naar de bibliotheek geweest. Dit is op zichzelf al een imposant gebouw, maar het feit dat de echte Winnie de Pooh hier staat maakt het nog veel leuker. Het viel ons wel op dat er maar weinig boeken te vinden zijn in de bieb. Blijkt dat ze een heel karretjes systeem hebben en je boeken bijna alleen op verzoek kan krijgen. Alles staat dus in een grote opslag, en snuffelen tussen de boeken is er dan ook niet meer bij.

Buiten de bieb was het festival ” broadway in Bryant park” gaande, dus daar hebben we nog even gekeken naar een gochelaar en een groep uit de musical “come from away”. Via central station zijn we vervolgens naar de Empire state building geweest. We zijn met de lift heel snel naar boven gegaan om daar van het uitzicht te genieten en wat ankerpunten te vinden in de stad die we al een beetje beginnen te kennen.

Nog snel even de laatste keer naar een build a bear winkel, want tja, daar moet je toch zeker geweest zijn. Gelukkig hadden ze ook t-shirtjes met new york erop, dus 2 t-shirtjes en een pet rijker lopen we even later de winkel weer uit om nog een andere lego winkel tegen te komen. En daar moesten we natuurlijk ook even gaan kijken…. Om de hoek van deze legowinkel was Kleinfeld, de bruidszaak die bekend is van Say yes to the dress. Omdat wij (de dames) dat erg graag kijken wilde we de winkel toch graag even zien. Het is echt een geweldig mooie winkel, we hebben ons even binnen staan te vergapen aan al het moois wat wij konden zien, want we mochten binnen alleen maar tot het tapijt komen. We hebben een paar bruidjes zien passen, maar Randy was er even niet, de camera’s overigens ook niet. Wel hebben we een andere consultant gezien die we van tv kennen.

Na het diner zijn we nog een wandeling gaan maken over de High line, dit is een park boven de grond. Het verhaal erachter is dat het een oude treinbaan was die flink was verwaarloosd. De wijk wilde graag iets doen met deze plek en heeft, met toestemming van de gemeente, er een park voor iedereen van gemaakt. Ze zijn nog flink bezig met het ontwikkelen van het park, maar er zijn leuke dingen al gemaakt. In principe moet het een oase van rust worden boven het drukke centrum, met veel groen, plekken om te zitten en plekken waar kunstenaars hun dingen kunnen tonen. Zo zijn er regelmatig kunstzinnige dingen te doen. Wij hebben er vooral gewandeld en van het uitzicht genoten. En met een moe maar vondaan gevoel die avond naar bed gegaan om de volgende dag het vliegtuig naar Nederland te nemen.

 

Road trip

Op vrijdag 29 juni 2018 vertrekken vanaf de kust van Oregon naar het oosten. We gaan helemaal naar New York rijden (tot aan de kust) om daar de auto op de boot te zetten en dan zelf terug te vliegen naar Nederland. De hele road trip van coast-to-coast zal 4 weken duren en de totale rit kan wel oplopen tot 4000 miles (6500 km). Een hele rit dus.

Hieronder een overzicht van onze slaapplaatsen:

Dag 1: Cape Kiwanda in Pacific City naar Hillsboro [Oregon] (85 miles)

De route is alleen maar compleet als we echt van coast-to-coast rijden. Dus we beginnen aan de kust bij Pacific City. Daar kan de auto op het strand en kunnen we een hele hoge duin beklimmen. De eerste foto’s zijn gemaakt. De kilometer teller mag op nul en we kunnen op weg. Even nog kijken we bij het vernieuwd Tillamook Vistor Center waar we kunnen zien hoe (Amerikaanse, dus geen echte) kaas wordt gemaakt. We slapen ’s avonds nog 1 keer in het ASML hotel (Residence Inn in Hillsboro).

Dag 2: Hillsboro naar Post Falls [Oregon – Washington – Idaho] (480 miles)

Een lange rit door de complete Columbia River Gorge. Deze rit hebben we vaker gemaakt en bij The Dallas kijken we nog 1 keer in onze achteruitkijkspiegel naar Mt. Hood. Dit is het echte afscheid van Oregon en bij Hermiston gaan we de grens over naar Washington. We rijden door licht heuvelachtig gebied met alleen maar landbouwgrond. In Spokane wilden we naar de grote waterval gaan kijken. Helaas, er was een groot festival aan de gang en parkeerplekken waren schaars. Dus toch maar snel naar het hotel.

Dag 3: Post Falls naar Hungry Horse [Idaho – Montana] (723 miles)

Een rit door prachtige natuur. Heel veel evergreens, net zoals in Oregon, maar misschien nog wel imposanter. De natuur is hier nog ruiger en uitgestrekter. In de plaats Kellogg in Idaho hebben we twee stops: een hele lange skilift (gondola) naar de top van de Silver Mountain. De hele trip is 5 km heen en best hoog (Johan heeft hoogtevrees). De andere stop is bij een oude verlaten goudmijn. Hier doen we een korte tour met een gids en na afloop mogen we zelf goud zoeken met een goud pan. Onze reis gaat verder door Montana en we komen aan in het plaatsje Hungry Horse. Morgen gaan we Glacier National Park in, maar eerst nog even een taartje eten bij Huckleberry Patch.

Dag 4: Glacier National Park [Montana] (748 miles)

Vandaag met de auto naar het park gereden en in het park alles met de bus gedaan. Glacier is groot, heel groot. En imponerend. Het is ruig met veel bergen en rotsen. Bovenop de top hebben we in de sneeuw gelopen (niet helemaal op gekleed) en er kwam een storm opzetten. Daarna met de bus terug en een leuke hike gedaan in het bos. Overal zijn waarschuwingen voor beren, maar we hebben geen beer gezien. Iedereen liep wel met beren spray, om een aanvallende beer te kunnen stoppen (soort pepper spray in de ogen spuiten). We hoorden van een ranger dat er meer mensen gedood worden door verkeerd gebruik van beren spray, dan dat aanvallen succesvol worden gestopt.

Dag 5: Hungry Horse naar Helena [Montana] (1021 miles)

Een lange rit richting Yellowstone waar we morgen naar toe gaan. Maar eerst nog de road-to-the-sun gereden: een bochtige weg door het hele Glacier park. Het regende een beetje, maar aan de andere kant van de bergen hebben we een hike gedaan naar een mooie waterval. We zijn nu aangekomen aan de andere kant van de Rocky Mountains. Dit betekent ook dat we aan de andere kant zijn aangekomen van de Continental Divide; al het water wat hier valt stroomt naar de Atlantische Oceaan en niet meer naar de Grote Oceaan zoals we in Oregon gewend zijn. Ik heb dit uitgelegd gekregen bij het laatste Visitor Center in Glacier park, en toen ik dit aan Pim wilde uitleggen wist hij er al alles van; had hij al op school geleerd. De trip naar Helena was lang en heuvelachtig en ging door grote uitgestrekte weilanden. In Helena hebben we een kerk bezocht die precies lijkt zoals we die in Europa kennen. Daarna nog even snel naar het Capitool gebouw van de staat Montana.

Dag 6: 4TH OF JULY – Helena naar Yellowstone [Montana – Wyoming] (1290 miles)

Vandaag zijn we aangekomen in Yellowstone National Park.
We hebben in totaal 4 beren gezien (3 zwarte en 1 grizzly), 1 coyote, heel veel bizons en veel hertachtigen (pronghorn, elk en mule deer).
Ook al wat stoombaden gezien, maar morgen gaan we er nog veel meer bezoeken.

Opvallend vandaag was voor mij hoe iedereen zich in het park gedraagt. Mensen stoppen met hun auto midden op de weg, kijken niet uit, lopen door natuur waar ze niet mogen komen en gaan schreeuwen naar een beer om deze maar een beetje in beweging te krijgen. En daar is dan de ranger om iedereen weer in het gareel te krijgen. De rangers hebben het drukker met de mensen dan met de dieren. Gelukkig zijn er ook echte ‘die hards’ met grote telelenzen die uren, vele uren naar 1 dier kunnen kijken. Ze wachten op het perfecte foto moment om een mooi plaatje te krijgen. Wij hebben daar geen tijd voor en gaan snel verder.

Dag 7: Yellowstone [Wyoming] (1422 miles)

De hele dag in Yellowstone geweest. En jawel hoor: we beginnen al snel met een beer! Een zwarte beer. Verder ook bizons gezien, heel veel. En ook een aantal op de weg. En weer een coyote. Er zijn dus genoeg dieren die we hebben gezien.

Naast dieren hebben we vandaag ook gekeken naar alle stoombaden en geisers. Heel indrukwekkend. En twee prachtige watervallen. De grootste was schilderachtig zo mooi.

Dag 8: Yellowstone en Grand Teton naar Dubois [Wyoming] (1588) miles

Laatste stoombaden in Yellowstone. Her en der nog wel een bizon gezien, maar geen beren meer. Voor de laatste keer gaan we over de Continental Divide. We zijn Daarna naar Grand Teton. Heerlijk aan het water een lunch gedaan, maar geen dieren gezien. Het is ook warm; 35 graden Celcius. Daarna naar Dubois. Een echt western stadje; gegeten bij het Cowboy Cafe. En als afsluiting van de dag de Dubois Friday Night Rodeo gezien. Helemaal te gek en volledig tussen de lokale mensen. Pim heeft nog meegedaan in de arena met een schaap-tik-spel. Er waren wel meer kinder onderdelen: kinderen die op een schaap reden en kinderen op kleine jonge stieren. Verder werd het hele programma van een rodeo afgespeeld, inclusief het nationale volkslied aan het begin en kalf-vangen, bull rodeo, horse rodeo en de dames een snelheidsparcours met paarden. Het voldeed helemaal aan de verwachting.

Dag 9: Dubois naar Buffalo [Wyoming] (1844 miles)

Een rit door het prachtige Wyoming. Er zijn heel weinig dorpjes, dus de afstanden zijn lang. Toch kunnen we even stoppen in Thermopolis. Daar zijn natuurlijke bronnen met baden waar we (gratis!) mogen zwemmen. De bronnen zijn de grootste ter wereld en bevatten veel mineralen. Goed voor het lichaam dus ook wij gaan even badderen. Als we klaar zijn gaan we direct naar het dinosaurus museum. Wyoming is rijk aan fossielen en er zijn veel dino overblijfselen gevonden.

Als we in Buffalo aankomen zien we dat dit ook een leuk Western dorpje is. Mooie muurschilderingen op de gebouwen. Er is ook een live band in het park aan het spelen; wij schuiven dus aan met de locals en genieten van onze picnick.

Dag 10: Buffalo naar Rapid City [Wyoming – South Dakota] (2090 miles)

Direct vanuit Buffalo vertrokken richting de Black Hills. Dit is het laatste ruige heuvelachtig gebied op onze trip. Vanaf nu gaat het naar New York heel plat worden. Niet zo plat als Nederland, maar voor ons zal het wennen worden. Maar eerst dus de Black Hills. We blijven daar 3 dagen in een huisje. Op de eerste dag vandaag Mount Rushmore bezocht. Het weer is prachtig en we hebben 1 hagelbui gehad. Dat komt hier in de bergen vaker voor. Onderweg naar de Black Hills hebben we het oude dorpje Upton bezocht: “The best town on Earth!”. Hier is een verlaten old town waar we tijdens het kijken bezoek kregen van een local. Ja, die zag onze auto met Orgeon kentekenplaten, dus hij kwam maar eens polshoogte nemen. Hele verhalen hoe mooi het hier was, maar na een kwartier gaat hij weer verder op pad. Wij kijken nog even rond en gaan verder naar Newcastle om te lunchen. Hier zijn geen toeristen te vinden, dus we eten heerlijk tussen de locals. Daarna is het tijd om foto’s te maken bij de grensovergang tussen Wyoming en South Dakota. We zijn weer een stap dichterbij ons einddoel. ’s Avonds bij ons huisje een kampvuur gemaakt. Hier gaan we een aantal dagen relaxen.

Dag 11 en 12: Rapid City [South Dakota] (2145 miles)

We doen vandaag helemaal niks. De auto blijft stil staan. Alleen maar luieren rondom ons huisje hier in de Black Hills. We hebben wel lekker een BBQ gedaan op het houtvuur buiten. ’s Avonds hebben we nog een keer Mount Rushmore bezocht. Er is dan een ceremonie waarin de achtergrond van de beelden nog een keer wordt uitgelegd en ook worden alle veteranen en militairen in het zonnetje gezet. Het eindigt met het verlichten van de beelden. De volgende dag gaan we de hele dag lekker zwemmen in een groot meer. Merel en Pim vermaken zich uitstekend en hebben snel al een aantal vrienden gemaakt. De laatste avond zijn we ook nog even naar de Cosmos Mystery Area geweest. Hier laten ze een aantal illusies zien waarbij het lijkt alsof de zwaartekracht rare dingen met ons uithaald. In feite zijn het gewoon allemaal scheve gebouwen en die illusie maakt je behoorlijk draaierig. Hier de foto’s van de eerste dag:

En voor de tweede dag:

Dag 13: Langste rit van Rapid City naar Waterloo [South Dakota – Minnesota – Iowa] (2820 miles)

Een rit door heel veel mais en graanvelden. Meer kunnen we er niet van maken deze keer. De hele dag in de auto – wel 9 uur lang. We hebben het gered. En weer in een andere tijdzone aangekomen. Uurtje vroeger nu; nog maar 7 uur verschil met Nederland.

Dag 14: Waterloo naar Chicago [Iowa – Illinois] (3096 miles)

Een dag voor de kinderen: een hele dag in een waterpark in Waterloo.
Het waterpark heeft heel veel glijbanen, prachtig aangelegd en schoon. Het is ook 1 van de meest gewaardeerde waterparken van de USA. Onze favoriet was een Hydro-Magnetic Coaster (zie plaatje hieronder in paars-blauw).

Daarna nog wel een trip van 4 uur rijden naar Chicago. Weer een rit tussen allemaal graan en maisvelden. En rondom Chicago zien we heel veel meer verkeer. Na heel veel rust is het vanaf morgen tijd voor wat meer drukte. Onderweg hebben we voor de eerste keer tijdens de rit een keer in de auto gegeten (drive-thru bij A&W) om tijd te winnen.

Dag 15: Chicago [Illinois] (3172 miles)

Vandaag in Chicago down town geweest. Veel gewandeld en veel gezien. We begonnen in de hoogste toren: 412 meter boven de grond hebben we foto’s gemaakt in de Ledge. Dit is een glazen box die uitsteekt uit het gebouw. Je staat dus op een glazen balkon en kunt 412 meter naar beneden kijken. Best wel spannend.

Daarna veel gewandeld en voornamlijk gekeken naar alles en iedereen in Chicago. Niet echt met een speciale bestemming, maar we hebben wel de grote boon gezien en we zijn naar de pier gewandeld. Pim kwam daar ook zijn favoriete letter tegen. Ook was er een speel-fontein en ware de kinderen helemaal doorweekt. Ikzelf heb me het meest verbaasd over ‘the loop’; dit is een metrolijn die boven de wegen is gebouwd op een ijzeren constructie. Dit zie je vaak in films, maar nu heb ik het in het echt gezien.

Dag 16: Chicago naar Cleveland (Illinois – Indiana – Ohio) [3551 miles]

Weer een reisdag helemaal door Indiana naar Ohio. Onderweg weer veel landbouwgrond en boerderijen. We hebben voor de eerste keer ook tol moeten betalen. Dat wisten we eigenlijk niet, dus voor ons Nederlanders toch weer even schrikken. De kosten vielen mee.

Dag 17: Cleveland (Ohio) [3614 miles]

In Cleveland is het zondag, en het is erg rustig. Voor ons vandaag tijd voor een stukje cultuur. We gaan naar een kunst museum, een natuur-historisch museum en naar een science museum. Allemaal gratis. In het kunst museum gaan op zoek naar Hollandse meesters en we vinden er een paar: Van Gogh en Mondriaan vallen het eerste op. Het is een heel leuk museum met veel interactieve dingen en een combinatie van oude en nieuwe kunst. In het natuur-historisch museum (wederom) een gezonde dosis aan dinosauriers en onze evolutie vanuit de apenwereld. Laat in de middag een pannenkoek in de bekende markthal en daarna nog even snel naar het science museum. Dit museum lijkt veel op het science museum in Portland, maar we hebben toch ook een paar nieuwe dingen gezien en geleerd. Heel leuk was een klimpark dat ze gemaakt hadden van plastic folie. Daar kon je voelen hoe sterk het folie wel is.

Dag 18: Cuyahoga Valley National Park (Ohio) [3645 miles]

De meeste nationale parken liggen in het westen van de US. Op onze route komen we echter nog 1 park tegen in het oosten van de US: Cuyahoga. Het is een leuk park, maar wel heel anders dan we gewend zijn. Het is minder indrukwekkend, maar we hebben ons toch vermaakt met onze voetjes in het water van een rivier. En we hebben langs grote rotspartijen gewandeld. We waren ook bij de een grote waterval. Althans, de locals vinden het een grote waterval. Maar ja, wij zijn enorm verwend geworden en deze waterval was een beetje minimaal … Morgen gaan we naar de Niagara watervallen; dat zal wel een ander gevoel geven.

Dag 19: Cleveland naar Niagara Falls (Ohio – Pennsylvania – New York – Ontario*) [3900 miles]

*We gingen stiekem even naar Canada vandaag

We rijden weg uit Ohio en komen en Pennsylvania. In deze staat wonen veel Amish; dit is een protestantse geloofsgemeenschap die in eenvoud willen leven, buiten de moderne tijd om en voornamelijk zelfvoorzienend willen zijn. Je ziet ze dus met paard en wagen over de wegen trekken. De kleren worden op de oude manier gewassen en hangen overal buiten te drogen.

We rijden daarna door de staat New York naar de Canadese grens bij Niagara Falls. Hier bewonderen we de grote watervallen (bij daglicht) en als de avond valt krijgen de watervallen een mooie kleur van de alle verlichting. Niagara Falls begint een beetje op Las Vegas te lijken. Veel eettenten, veel licht en reclame, en veel dingen te doen. Als het echt donker is, komt er ook nog vuurwerk.

Dag 20: Niagara Falls (Ontario) [3941 miles]

Vandaag bleven we in de buurt van Niagara Falls. Eerst een tochtje met de boot om heel dicht bij de watervallen tekomen. Iedereen kreeg een (gratis!) poncho die ook echt nodig was. Het was windering en nat. Het leek wel storm zo dicht bij de watervallen. Blij dat we dit gedaan hebben, want dit is toch wel een must.

Daarna hebben we toch gemaakt met de auto door het gebied van Niagara at the Lake. Hier zagen we een waterkrachtcentrale en een grote klok. Daarna hebben we (heeft Pim; de rest vond het te koud) in Lake Ontario gezwommen. We zagen op de achtergrond de skyline van Toronto, op 40 kilometer afstand ongeveer. Daarna hebben we gegeten in Johan’s favoriete restaurant in het Queenston Heights park. Hier vochten de Britten in 1812 tegen de Amerikanen. Stukje geschiedenis dus.

Dag 21: Niagara Falls naar Finger Lakes (Ontario – New York) [4106 miles]

Weer terug in Amerika. We gaan nu drie dagen rustig aan doen bij de Finger Lakes in de staat New York. We hebben een leuk huisje met ieder een eigen slaapkamer en een eigen bed. Vannacht zullen we dus goed gaan slapen. Op onze eerste avond doen we niet veel; even de BBQ aan en smores maken bij het houtvuur.

Dag 22 en 23: Finger Lakes (New York) [4174 miles]

Even twee dagen een beetje rustig aan. We hebben gezwommen in de Finger Lakes. Er waren badmeesters en toen wij aankwamen was er niemand in het water. De badmeesters zaten dus op hun telefoon. En toen ging Pim in het water en ging er 1 badmeester netjes naar zijn hoge uitkijkpost om Pim in de gaten te houden. Later kwamen er gelukkig nog wel meer kinderen, maar echt druk werd het niet. ’s Avonds gingen we naar een race wedstrijd kijken. We kregen een echt Disney Cars gevoel, want hier kwamen vast alle ideeen van de film vandaan. Een herrie. Gelukkig hadden we oordopjes gekocht. En een crashes. Daar hadden ze van de takelwagens voor, net als in de film. En een stof. Dat werd opgelost met een warme douche toen we weer thuis waren.
De volgende dag hebben we een hike gemaakt door de prachtige kloof van Watkins Glen. Een rivier uitgesleten in het rosten met een heleboel watervallen. En veel trappen; de laatste was Jacob’s Ladder. Heel toepasselijk.

Dag 24: Finger Lakes naar Linden (New York – Pennsylvania – New Jersey) [4479 miles]

De laatste lange rijdag. We zijn helemaal naar Staten Island gereden. Hier zijn we gestopt bij het strand. Officieel stopt hier dan ook de roadtrip en hebben we 4479 miles gereden. Dat is 7208 kilometers. Dat is net zo ver als van Eindhoven naar Pakistan (dus nog net niet naar India, maar wel bijna). Vanaf het noorden van Staten Island kun je een glimps opvangen van Manhatten in New York; we hebben door de mist (en motregen) het vrijheidsbeeld al gezien. Morgen brengen we de auto naar de haven en gaan we downtown New York bekijken. Voor nu nog 1 nachtje slapen in Linden (New Jersey). Het weer is hier niet heel goed nu, terwijl in Nederland een hittegolf heerst. De hele rit hebben we verder heel erg goed weer gehad, dus we gaan nu niet klagen. Hopelijk hoeven we niet 4 dagen door New York te wandelen met regenjassen aan.

Het verbruik van de trip was 32.9 MPG, dat neerkomt op 14 km per liter. Best goed gedaan dus.

 

Updates volgen t/m 27 juli 2018.

Garage sale

Het einde van ons avontuur zit eraan te komen, en dus moeten we een keuze maken in wat we mee naar huis willen nemen en wat we hier willen laten. Ondanks dat ik erg mijn best heb gedaan om niet te veel spullen te verzamelen, is me dat lijkbaar toch niet helemaal gelukt. Ons huis staat vol met spullen. Van een aantal dingen is vrij duidelijk dat ze mee naar huis moeten maar van andere dingen is dat minder duidelijk. Dus moeten we alles uitzoeken. Wat moet er zeker mee, wat mag zeker hier blijven en wat is nog een twijfelgeval. Omdat we per persoon 3 kuub mee mogen nemen tijdens onze verhuizing, is al meteen vrij duidelijk dat alle meubels hier blijven. Ik heb al een tijdje rond gevraagd wie er nog meubels over wil nemen en zodoende ben ik ons bed, 1 bank, merel’s slaapkamer en 2 stoelen al kwijt. Ze komen alles de laatste zaterdag in ons huis  ophalen, dus dat komt mooi uit. Ons is verteld dat er een aantal goed werkende sites zijn om je spullen te verkopen en dus proberen we dat alvast met het logeerbed en de extra bank in de speelkamer. Die raken we inderdaad met niet al te veel moeite kwijt, dus dat komt goed. Wel is het lastig in te schatten wanneer mensen hier serieus op een bericht reageren en wanneer ze alleen op een reageerknopje drukken. Zo zijn er verschillende mensen geweest die het logeerbed zouden komen halen, maar hoor je vervolgens niks meer. Overigens was de mevrouw die het uiteindelijk gekocht heeft ook bijzonder, ze belde me namelijk op met de vraag of ze het bed over een uurtje op kon komen halen, maar dan tijdelijk even een ander matras bij ons kon laten staan omdat dat nog in haar bus lag en er anders geen plek was. Ik was een beetje bang dat ik met dat andere matras zou blijven zitten, aangezien het wegbrengen van een matras hier 75 dollar kost. Maar uiteindelijk heb ik het zo weten te brengen dat ze eerst alleen de bedbodems mee heeft genomen en dus onze eigen matrassen bij ons heeft laten staan, om vervolgens later die dag de matrassen op te halen. Prima geregeld dus!

Een week voor onze verhuisdatum ben ik ook onze andere meubels gaan verkopen, de eethoek, onze tuinset en pim zijn slaapkamer waren de grote dingen die nog over waren. Verder hadden we dozen vol met kleinere spullen die niet mee zouden gaan en us verkocht konden worden. Om het een echt Amerikaans avontuur te  maken wilde we graag een garage sale houden. Het blijft een bijzonder fenomeen, maar werkt inderdaad als een trein. Ik had op 4 verschillende websites reclame gemaakt. Beginnend de maandag voor de garage sale en vervolgens elke dag een foto of stukje text toevoegen waardoor je weer bovenaan komt te staan. Verder hadden we pijlen gemaakt en aanplakborden die we de dag zelf op hebben gehangen.

Nadat je wat foto’s op internet hebt gezet krijg je allemaal mailtjes van mensen die specifiek iets zoeken (zo werd er bij mij gevraagd om een schoenenrek, een kinderthee serviesje en spelcomputers). Ook kreeg ik een mail van een mevrouw die graag de potten op de foto wilde kopen maar zaterdag neit kon, dus is haar man ze eerder op komen halen (verkocht is verkocht zeg ik dan…) De avond vantevoren had ik alles al klaarstaan, gegroepeerd op prijs, van 50 cent tot 20 dollar. Ik had gezegd dat we vanaf 9.00 “open” zouden zijn, want de echte koopjesjagers schijnen een uur voor aanvang al op de stoep te staan, en ik vond 8.00 echt vroeg genoeg.

En inderdaad, tijdens het klaarzetten kwamen de eerste klanten al en voor we daadwerkelijk zouden beginnen hadden we al 30 dollar verdiend. De meeste spullen die wij hadden waren 50 cent, of 3 voor 1 dollar. DIt bleek een geweldige zet te zijn, heel veel mensen kochten er iets extra’s bij omdat ze dan aan 3 artikels kwamen. Een van de eerste dingen die we verkochten was een klein prullenbakje (van de dollar tree) en een tuinschepje, wat mij betreft geen echte garagesale artikelen. Vanaf 9.00 hebben we eigenlijk continu aanloop gehad. Soms vlagen met best veel mensen (zeker als je weet dat ook de meubels op deze dag opgehaald zouden worden) en soms even een kwartiertje niemand, maar tot 2.00 was het echt een drukte van jewelste. Er waren mensen die langzaam voorbij reden om vervolgens gewoon door te rijden, er waren mensen waarbij de man eerst een rondje deed om vervolgens de vrouw er al dan niet bij te halen en er waren 2 dames die gewoon voorbij kwamen wandelen, zich niet bewust van een garage sale, en uiteindelijk naar uis gingen om de auto te halen voor een stoel en een lamp. Ik heb me ook enorm verbaasd over de dingen uit de 50 cent catagorie. Ik had heel veel kleine rommeltjes over die ik eigenlijk gratis weg wilde geven, maar waarvan me verteld werd dat niet te doen. Als je namelijk iets gratis weg geeft, hebben de kopers er geen “koopjesgevoel” bij, dus kun je het beter verkopen voor 50 cent. Dus had ik allemaal zakjes gemaakt met kleine rommeltjes, een met zonnebrillen (gratis gekregen bij jan en alleman) een met armandjes, een met gogo’s, een met AH poppetjes etc. En bijna al die setjes waren in een mum van tijd weg. Aan het einde van de dag hadden we dan ook ruim 500 dollar verdiend met alle kleine spullen. Daarnaast hadden we nog 600 dollar contant in huis voor de meubels die die dag opgehaald waren, dus al met al konden we na de sale 1100 dollar naar de bank brengen. Met onze eerdere opbrengsten hebben we voor ruim 2000 dollar spullen weten te verkopen. En ik ben maar een keer naar de Goodwill geweest om de laatste spullen weg te brengen, ik zeg een win-win situatie!

Baby shower

Heel erg Amerikaans, maar daarom zeker zo leuk om een keer bij te mogen wonen is een babyshower. Een vriendin van mij hier is zwanger en op 7 juli uitgerekend. Een mooi moment dus om een baby shower te organiseren. Een gezamelijke vriendin van ons heeft het voortouw genomen en een erg leuk feestje neergezet. Natuurlijk wordt er een ruimte gehuurd, want dat hoort er nou eenmaal bij. Verder was de hoofdkleur natuurlijk roze, het wordt ten slotte een meisje. Ook de hapjes waren piekfijn voor elkaar en voor zover mogelijk in het roze thema gehouden. De appelcider vloeide rijkelijk om toch het gevoel te hebben dat we aan de wijn zaten, met natuurlijk wat aardbeien erin voor de kleur. En daar waren de nodige spelletjes die we gedaan hebben. We moesten raden hoe groot har buik is dmv een touwtje, gelukkig had ik hem te klein ingeschat, je wilt een zwangere vrouw tenslotte geen complex aan praten, maar daardoor geen prijs voor mij. Daarna moesten we op een kaartje alle dieren met hun goede baby verbinden. Daar had ik wel een achterstand door de taal, ik had dan ook nog nooit van een squab (baby duif) nymph (baby krekel) of leveret (baby haas) gehoord, dus wederom geen prijs voor mij. De volgende opdracht was een soort “the price is right” waarbij we moesten raden wat bepaalde baby artikelen kosten en wat je dus moet betalen als je de hele lijst gaat halen. Ik zat 20 dollar onder de prijs (het was 82,00) wat ik nog best knap vond, aangezien ik echt geen idee heb wat een speen of een pak luierdoekjes hier kost. Maar goed, een andere moeder met een kleine baby had natuurlijk gewonnen. Ook bij het laatste spel ging ik de mist in, dat was een jeopardy spel waarbij je vragen moet beantwoorden voor punten. Aangezien er veel opdrachten waren over baby versjes en liedjes kwam ik ook hier niet zo heel goed uit de verf. Met een uitendelijke score van 0 heb ik me dan ook maar snel weer naar de hapjes tafel begeven. Daanra kwamen de cadeaus, ik had een luiertrein gemaakt met wat kleine nijntje cadeautjes erin, erg leuk al zeg ik het zelf. Maar natuurlijk was hier ook alles weer ver over de top en kreeg ze de mooiste en duurste cadeau’s. Het meisje heeft nu al genoeg kleertjes voor haar hele eerste jaar. Ook een speelmat, een hangmatje en volledige spenenset kwamen aan bod. Na nog een drankje en wat babbeltjes links en rechts was het tijd om weer naar huis te gaan.

Jog a thon

Elk jaar worden er hier op school 2 grote sponsoractiviteiten georganiseerd. In het najaar is dat de read a thon, waar kinderen zoveel mogelijk boeken moeten lezen en dan aan vrienden en bekenden moeten vragen of ze per gelezen boek een bepaald bedrag aan de school wil geven. En in het voorjaar is de jog a thon aan de beurt. Een alom bekende sponsorloop waarbij ze rondjes op de hardloopbaan achter de school gaan lopen om geld in te zamelen. Nou gaat het hier niet helemaal om tientjes werk, en niet alleen op school zijn er de nodige fundraisers, ook bij de scouting, girls on the run en zo’n beetje alle mogelijke clubs doen hier aan mee. Wij zijn er dan ook wel een beetje klaar mee, zeker aangezien onze kinderen toch niet meer van de opbrengst gebruik kunnen maken. Dus hadden we met de kinderen afgsproken dat we ze zelf wel gaan sponsoren. Voor elk rondje dat ze zouden lopen zouden ze 1 dollar krijgen. Ze krijgen 20 minuten om te lopen, en vorig jaar hadden ze er 8 gelopen, dus dat was nog te overzien. Op vrijdag 4 mei was het dan eindelijk zover, de kinderen mochten gaan rennen. Natuurlijk ben ik gaan helpen op school met streepjes zetten voor elk rondje dat ze lopen, ijsjes uit delen en de kinderen aan te moedigen. En op deze mooie dag hebben ze allebei hun recond verbroken en 9 rondjes gelopen, chapeau!

Na dit spectakel moet er natuurlijk het geld opgehaald worden, en geteld worden. Nu krijgen alle kinderen die geld ophalen daar een beloning voor. Bij 25 dollar een klein prijsje, bij 50 nog een klein prijsje. BIj 100 dollar een iets groter prijsje, bij 150 een nog grotere prijs en bij 250 krijgen ze een paraplu pet en alle vorige prijsjes. Verder mogen de top 12 kinderen die het meeste geld op hebben gehaald een keer met de limosine naar de ijsjeswinkel. De top 12 van meeste rondjes mogen een keer lunchen met de directeur en de klas met het meeste opgehaalde geld krijgt een pizza party. Al met al genoeg reden om je best te doen. En als klap op de vuurpijl doet de directeur of het team nog een uitdaging als het vooraf vastgestelde doel gehaald wordt. Dit jaar was het doel 35.000 dollar! Best veel dus. Ik heb geholpen met de 2e geld tel ronde en het ging toch de goede kant op, die dag hadden we ruim 25.000 dollar geteld en die week ervoor hadden ze al 8.000 dollar geteld. Nog een beetje en het doel zou gehaald worden, spannend! Alle tasjes voor de kinderen die meer dan 25 dollar op haddden gehaald zijn gemaakt en op vrijdag 1 juni was het zover. De hele klas kwam samen in de gymzaal om de uitslag te horen. Het feit dat de werkgroep al druk bezig was de zogenaamde “dunk tank” klaar te maken gaf al een beetje weg dat we het gehaald hadden, maar toch bleef het spannend voor heel veel kinderen. Na een heel verhaal en veel kinderen die gewonnen hadden werd eindelijk het eindbedrag bekend gemaakt. Er was 50.001 dollar opgehaald, dus ons doel was ruim bereikt! Iedereen naar buiten voor de dunktank. Onze directeur mocht op een plankje zitten boven een bak water. De kinderen die met de limousine mee mogen mochten met een bal proberen tegen een plaat aan te gooien waardoor het plankje omviel en de directeur dus in het water viel. Het apparaat werkte niet helemaal mee, maar gelukkig was de directeur zo sportief om toch regelmatig het water in te vallen, onder grote hilariteit van alle kinderen natuurlijk.

Family camp

De boy scouts of America hebben een aantal (of eigenlijk heel erg veel) stukken land waar ze boy scout camps organiseren. Hier in de buurt zijn er al aardig wat, en het gaat dan ook over een groot bos. Om niet alleen de boyscouts de kans te geven hier van te genieten hebben ze ook een aantal momenten dat er ook andere mensen mee mogen op kamp. Vorig weekend was zo’n moment. Omdat het op maandag Memorial day was (een soort 4/5 mei) hadden we een extra vrije dag, dus een kamp van vrijdag avond tot maandag, op een van de mooiste campsites van Amerika, camp Meriwether. Het idee van family camp is dat iedereen mag komen, als er maar iemand uit de familie bij de boy scout zit of heeft gezeten. Wij zijn samen met een ander gezin uit onze Pack gegaan, en er was ook nog een gezin die we nog kennen van vorig jaar, dus dat was wel gezellig.

Nu weten de mensen die mij een beetje kennen dat kamperen niet helemaal mijn ding is. En laat dit nou net kamperen “to the max” zijn. De slaapplaats bestaat uit een zogenaamd adirondack, wat zoiets wil zeggen als een bushokje op poten. Christina kende het gebied iets beter als wij, dus heeft voor ons een speciale plaats aangevraagd, namelijk counsil bluff, dicht bij de eetzaal en dicht bij een echt toilet. Elke “veldje” bestaat uit een stuk of 4-5 adirondacks met daarbij een plek voor je kampvuur, en een toilethuisje, nou ja, een houten huisje met een gat in de grond…. Daarnaast zijn dan op 2 plaatsen doches en toiletten, en bij de eetzaal zijn nog extra toiletten. Vorige keer zat het gezin van Christina op het mooiste plekje van de campsite, met uitzicht op zee, maar zo’n 20 minuten lopen naar de eetzaal. En aangezien je daar toch 3 keer per dag moet zijn, wilde ze graag wat dichter bij de eetzaal zitten dit keer. De adirondacks zijn voor 10 personen. 2 stapelbedden van 2 hoog en 2 stapelbedden van 3 hoog! Wij zaten dus met 8 personen in ons adirondack, dus het hoogste bed hebben we maar gelaten voor wat het is. Omdat het de volledig gerenoveerde huisjes zijn zijn ze wat hoger dan normaal, wat heel fijn is, maar niet echt een mogelijkheid geeft om er iets meer een prive huisje van te maken. Bijkomend nadeel is ook dat het gewoon doorwaait de hele nacht. Na een korte wandeling naar het strand hebben we het kampvuur aangestoken en zijn we toch maar ons bedje in gekropen.

 

Het blijft natuurlijk wel een boyscout kamp, dus elke ochtend werd de vlag tijdens een korte ceremonie opgehangen en ’s avonds na een soortgelijke ceremonie weer binnen gehaald. Na het ontbijt in de eetzaal, wat me vooral deed denken aan een militair kamp, iedereen in een lange rij loopt langs de bakken met eten. De vrijwilliger die erbij staat geeft je een portie op je bord en als je alles hebt ga je eten. Als iedereen geweest is wordt er geroepen dat je terug mag komen voor een tweede portie, zelfde verhaal. Als er daarna nog eten over is is het vrij opscheppen. Maar ook al was de selectie wat beperkt, ik moet zeggen dat het eten niet verkeerd was, vooral omdat het enige wat ik moest doen aanschuiven was! Ik dacht dat het een kamp zou zijn waar alle dingen die normaal gesproken in de zomer gedaan worden ook voor ons beschikbaar was, maar dat bleek niet het geval. Je kon boogschieten en bootje varen. Verder werd er een zandkastelen wedstrijd gehouden en was er een bonte avond. De rest van de tijd was het family time. Wij zijn de eerste ochtend vooral bezig geweest met kijken en wachten bij het boogschieten. En ja, we hebben zelf ook nog wat geschoten. Pim had het al vaker gedaan en schoot er zo een paar in. Merel en ik waren iets minder getalenteerd. Ik kreeg eerst nog wat extra uitleg omdat ik de pijl in eerste instantie niet afgeschoten kreeg, en toen dat eenmaal wel lukte schoot ik ze er allebei overheen, in het lange gras wat resulteerde in ee nzoektoch van een 10 tal minuten om de pijlen terug te vinden. Om de tijd door te komen heb ik samen met een andere moeder creatief bezig geweest met de bloemen en grassen die daar stonden, wat resulteerde in een mooie bloemenhoofdband voor Merel.

Na de lunch zijn we naar het strand gegaan waar we druk bezig zijn geweest met zandkastelen maken, vliegeren en vooral met niksen. Aan het einde van de middag kwam de jury langs en ze waren erg te spreken over onze kastelen.

Na het avondeten waren we uitgenodigd bij Nathan om zelf ijs te komen maken. Met melk, room, suiker en voor degene die wilde chocolade. Alle ingredienten werden in een zakje gedaan wat weer in een grotere zak met ijsblokjes met speciaal zout werd gedaan. En dan was het schudden en mixen, tot het ijs werd. En het werd ook nog eens ijs!

Na een wederom koude nacht (die ik overigens in de tent naast ons adirondack heb doorgebracht omdat dat volgens Johan toch velen malen comfotabeler zou zijn) zijn we ’s ochtends op zoek gegaan naar krabbetjes en andere zeedieren in de tidepools aan het strand. Omdat het strand alleen maar via het scoutkamp te bereiken is is het wel lekker rustig hier, we hadden dan ook alle plek om beestjes te zoeken. ’s Middags hebben we doorgebracht op en aan het meer, wat ook aanwezig is op de campsite. Wij hadden het geluk dat we een kano aangewezen kregen, al was het wel even zoeken naar het eenwicht. Al met al toch een leuke middag op het water.

Die avond stond de bonte avond op het programma en natuurlijk moest ook ons gezin weer meedoen. De kinderen hebben met alle andere scouts van ons groepje een zogenaamde skit gedaan. Ze hebben gekozen voor master gun slinger, wat mij natuurlijk niks zei maar alle andere scouts weten dan precies waar je het over hebt. En dat is wel fijn, aangezien het buiten is en er weinig van te verstaan is…. Ook Johan deed samen met Mark mee, ze hadden een stukje ingestudeerd met natuurlijk jongeleren en diaboloen in de hoofdrol. Mark kwam op, al jonglerend en vertelde dat hij een vrijwilliger uit het publeik nodig had. Merel sprong op en riep dat haar vader dat wel wilde doen, en dus ging Johan na wat tegenstribbelen het podium op waar hij een snelcursus in jongleren en diaboloen kreeg, wat natuurlijk erg goed lukte…. Het werd goed door het publiek ontvangen, zelfs onze buurvrouw die ons al dagen samen had gezien geloofde dat Johan gewoon iemand uit het publiek was. Hierna mochten de kinderen nog een smore op het kampvuur maken en zijn we nog wat na gaan kletsen bij ons eigen kampvuur.

De volgende dag was het inpakken en opruimen. We zijn nog even via de kust omhoog gereden om zo ook nog het laatste stukje van de 101 af te maken en na een heerlijke lunch in het plaatsje rockaway beach zijn we naar huis gegaan al waar we allemaal op de bank neer zijn geploft om bij te komen van deze bijzondere ervaring!

Aardappelen.

Voor de boy scouts moeten er elk jaar een aantal verplichte activiteiten gedaan worden om door te mogen naar de volgende groep. Een aantal worden er in de bijeenkomsten behandeld, zo werd er dit jaar gesproken over EHBO, hebben ze een maaltijd moeten plannen en maken en zijn ze met hun zakmes aan de slag gegaan. Maar er moeten ook wat andere dingen gedaan worden die je zelf in mag vullen. Zo moest er iets goeds voor de natuur gedaan worden en iets voor je buurt. Bij dit laatste hebben wij gekozen om een avondje te helpen bij de lokale foodbank. De avond dat wij er waren ging het over aardappelen, heel veel aardappelen. Er zijn hier strenge eisen aan voedsel wat betreft, grootte, gewicht en vorm, dus veel aardappelen worden afgekeurd voor de verkoop en gaan dan onder andere naar de foodbank. Maaromdat ze in grote zakken binnen worden gebracht moesten wij ze verdelen in kleinere zakjes van ongeveer 1 kilogram. En met een muziekje op de achtergrond was het nog best gezellig ook, zo’n avondje aardappelen uitzoeken….

Redwood National Park

We hebben nu totaal 3 jaar in Oregon gewoond. Al die tijd stonden de Redwoods op het lijstje om nog een keer te gaan doen. En nooit kwam het ervan. Dit weekend was het dan eindelijk tijd om naar het noorden van California te gaan om naar de hoogste bomen ter wereld te gaan kijken: 100 meter hoog!

De heenreis

Op de heenreis komen we al bijzondere dingen tegen. Ten eerste hebben we de In-n-Out burger restaurant. Deze zitten voornamelijk in Californie, maar op de grens zit er ook een aantal in Oregon. En dat is smullen. Verder komen we langs een houtbewerker die prachtige boomhutten maakt. Ten slotte komen we aan bij het grote bord bij de ingang van het park.

Hoge bomen en met de auto door een boom

De hoogste bomen staan in het Redwood park. Het zijn niet persee de meest dikke bomen, maar natuurlijk is hier ook een plek om met je auto door een boom te rijden.

We hebben twee wandelingen gemaakt die heel speciaal waren. De eerste was op een plek waar een vergunning nodig was (Tall Trees Grove). We kregen een code mee voor de poort om met de auto te kunnen parkeren. Iedere dag mogen 50 auto’s dit stuk van het park in. Hierdoor wordt het niet te druk en blijft het gebied beter beschermd. Hier staan de hoogste en oudste bomen (600 jaar oud). Ook wat herten gezien onderweg.

De tweede bijzondere wandeling was in de Fern Canyon. Een mooie kloof met links en rechts hoge rotsmuren vol met varens. Er liep een stroompje water door de canyon; we kregen dus natte voeten. Veel klauteren en klimmen over boomstammen. Een heerlijk stukje natuur.

Heel commercieel was daarna de Thru Tree. Vijf dollar betalen om een keer door een boom te rijden bij iemand op het erf. Wij zijn er in totaal natuurlijk 4 keer doorheen gereden. Dit scheelt in de kosten per ritje. Veel foto’s gemaakt; Merel en Pim vonden het geweldig om boven op de auto te gaan zitten.

Trees of Mystery

In het Redwood gebied is ook een attractie: de Trees of Mystery. Een mooi wandelpad over een heuvel met grote bomen. Vaak staat er een bordje bij een boom met wat uitleg. Aan het eind van de wandeling is er een ook skilift waarmee je tussen de bomen door naar boven wordt gebracht voor een uitzichtpunt. De wandeling naar beneden was zwaar en ging via touwen waar je aan vast kon houden. De meeste mensen gaan daarom ook met de skilift weer naar beneden. Wij natuurlijk niet en dat leverde twee boze kinderen op. Daarom mochten ze nog een keer met de lift omhoog – en direct weer omlaag.

 

Terugrit langs de Oregon kust

Op de terugrit rijden we helemaal langs de kust van Oregon. Het zuidelijke deel hebben we nooit gereden, dus we kunnen nu zeggen dat we de volledige kust van Oregon hebben gezien! De highway 101 is dit waar we -vanuit California- Oregon voor de laatste keer binnen rijden. Beetje raar is het wel dat er langzaam een einde gaat komen aan ons Oregon avontuur.

 

Spring break

Het schooljaar hier is lang, buiten de 3 maanden zomer vakantie zijn er maar 2 vakantie momenten. 1 is met kerst, 2 weken, en de ander is dus in het voorjaar. Dit is voor Amerikanen vaak een mooie gelegenheid om een tripje, al dan niet naar familie, te doen. Omdat niet iedereen tegelijk vakantie  heeft is het nog niet echt heel druk op de meeste plaatsen, en door de tijd van het jaar is het op plekken waar het in de zomer echt te warm is nu aangenaam weer. Wij zijn een week op vakantie geweest naar de Canyons. We hebben het vliegtuig genomen naar Las Vegas. Vliegen is hier veel normaler dan bij ons, we hoeven ook alleen maar ons rijbewijs te laten zien. En omdat je in het land blijft hoef je ook geen papieren in te vullen of door de douane. Het was wel even spannend bij het vliegveld, wij vlogen namelijk op zaterdag en veel mensen waren al op vrijdag of donderdag vertrokken. Dus was de parkeerplaats erg vol. Je kunt dit op hun site vinden en toen hij versprong van 94% naar 96% vol was er toch even wat spanning, vooral bij Johan. Gelukkig waren we meer dan op tijd en konden we dan ook rustig de tijd nemen om een plekje te zoeken (en het duurde inderdaad een hele tijd voor we een plekje hadden gevonden maar dat ter zijde)

De eerste dag zijn we gelijk doorgereden naar de Grand canyon. Onderweg hebben we echt het “Cars” gevoel gehad. De uitgestrekte wegen, kleine dorpjes en vooral veel rood zand en rode stenen, het klopte helemaal.

Aan het einde van de middag komen we aan bij de Grand Canyon, waar we de familie Kennerly/Ehrhart weer zien. We genieten van het uitzicht, lopen een klein stukje en gaan dan met z’n allen eten in een heel goed restaurant. Jammer genoeg is er op dit moment een waterprobleem in het park (er is een leiding gesprongen) en dus moet het watergebruik zo veel mogelijk beperkt worden. Dat betekent dat je nergens je handen mag wassen, dat alle openbare douches gesloten zijn, maar ook dat je dus geen echt servies krijgt in het restaurant maar papieren bordjes en plastic bestek. Op die manier hoeven ze niks af te wassen (????? Blijkbaar maakt het weggooien van heel veel borden en bestek ze hier niet uit…) Gelukkig had ik spare ribs en mocht ik met mijn handen eten….. Na het eten hebben we genoten van de zonsondergang in de Grand Canyon en toen snel naar het hotel want zo gauw de zon onder gaat wordt het toch wel erg koud….

Na een korte nacht zijn we om 6.30 naar de zonsopgang gaan kijken. Er waren meer mensen met dat idee dus het was al best druk, ondanks dat het enorm koud was (het had gevroren ’s nachts). Het zag er inderdaad mooi uit met al die veranderende kleuren. Vervolgens zijn we nog een keer samen gekomen met de anderen voor een ontbijt.Na het ontbijt was het tijd om afscheid te nemen. De Kennerly/ Ehrhart gang ging weer terug naar Albuquerque en wij zijn nog wat uitgebreider het park in gegaan. Omdat het een nogal druk bezocht park is hebben ze een heel handig systeem bedacht waarbij een shuttle bus elke 10 minuten langs komt bij alle bekende stopt. Je kunt er dan voor kiezen om uit te stappen en een hike te doen, of gewoon te blijven zitten. De grap is dat bij elk uitzichtpunt genoeg mensen te vinden waren, maar zo gauw je van het ene punt naar het andere punt gaat lopen (de zogenaamde rim volgt) kom je bijna niemand meer tegen. Dus hebben wij een aantal kilometers alleen gewandeld in de Grand Canyon. Nadat we de meeste stops gehad hadden begon het weer opeens om te slaan. Bij het laatste punt begon het zelfs te sneeuwen, terwijl we net daarvoor nog met ons t-shirtje in de zon liepen. We vonden het dan ook tijd om door te gaan. Dus terug naar de auto en op weg naar onze volgende slaapplaats. Onderweg nog wel een poging gedaan om bij een uitkijkpunt te stoppen maar het enigste wat we zagen was mist, ook bijzonder om te zien maar niet waar we voor kwamen natuurlijk…

De belangrijste reden dat ik deze trip wilde maken was Antylope canyon. 6 jaar geleden had ik daar al graag naar toe gegaan maar dat is er toen niet van gekomen. Nu vond ik het dus een must do voor we weer naar Nederland verhuizen. Ik had al foto’s gezien van anderen en ik vond het er zo onnatuurloijk uitzien dat ik het bijna niet geloofde. Omdat de canyon niet zo heel groot is mogen er maar een beperkt aantal mensen per dag in. Dus moesten de tickets op tijd geboekt worden. Nu heb je de “upper canyon” en de “lower canyon”. De upper is bekender dan de lower, vooral door de lichtstraal die je daar kan zien. Maar omdat wij nogal vroeg in het seizoen zijn (ja, zelfs de zon doet mee aan de waanzin van hoogseizoen…) was er een aanzienelijke kans dat we de lichtstraal niet zouden zien omdat de zon nog te laag staat, of omdat het bewolkt is. De lower canyon heeft iets meer variatie, is langer en je bent ook langer in de canyon zelf. Verder lijkt hij minder vol doordat het een hele smalle canyon is, dus was voor ons de keus uiteindelijk gevallen voor de lower canyon. Daar aangekomen bleek het inderdaad helemaal vol te zitten. Op internet zeggen ze dat je met een klein groepje de canyon in gaat, wat inderdaad zo is, per 15 man is er een gids. Ze hebben er alleen niet bij vermeld dat je met 5 gidsen tegelijk de canyon in gaat. Dus waren het toch nog 75 man die tegelijk naar binnen wil. Maar ik moet zeggen, het was inderdaad enorm spectaculair. Na de file om de trap af te gaan de canyon in had ik niet meer het idee met zo veel mensen binnen te staan, en afgezien van de regelmatige vraag of we door wilde lopen voelde ik me totaal niet opgejaagd. We hebben onze ogen uitgekeken. Van de gids zijn verhaal heb ik eigenlijk niks meegekregen, afgezien van een paar vormen die hij heeft aangewezen. Maar wat een bijzonder stukje natuur. Wij hadden het geluk een vroege tour te hebben, want halverwege merkte je inderdaad dat het licht veranderde en van fel rood en oranje naar steeds mattere kleuren ging. Na een wandeling van een uur stonden we weer buiten en moesten we echt even bekomen van alle indrukken.

Nadat we zijn bijgekomen van dit moois zijn we nog even een wandeling gaan doen langs het water voor we ook nog een boottocht op het water hebben gedaan. Op deze manier konden we de canyon ook van een andere kant zien, al was dat natuurlijk lang niet zo spectaculair als de ochtendtour.

De zonsondergang hebben we vervolgens bij Horseshoe Bend bekeken. Ook hier waren veel mensen met ons om dit natuurschoon te bewonderen. En hoewel het heel mooi was was het niet zo rood en geel als we op sommige foto’s gezien hebben, had iets met het gebrek aan wolken te maken…

De volgende dag stond in het teken van Bryce Canyon. Na een korte stop by het informatie centrum en het kijken van de film was het al snel duidelijk wat we moesten doen. Er is een wandeling die helemaal naar beneden gaat en dan tussen de pilaren door weer omhoog slingert. Omdat een deel van het pad nog afgesloten was door het ijs wat op het pad lag, moesten we de lange route nemen. Maar ondanks dat deze inderdaad wat aan de lange kant was, was het echt de moeite waard. Wat een bijzondere plek is dit. Wat mij betreft veel mooier dan de Grand Canyon. Zeker omdat hier meer mogelijkheden zijn voor een wandeling. Ook hier begon de ochtend erg koud, maar gedurende de dag werd het t-shirtjes weer, zeker als je aan het wandelen bent. IDeaal weer dus om hier te zijn. En wat een mooie uitzichten hebben we gezien!

Het laatste Natinale park wat we deze vakantie bekeken hebben is Zion National Park. Ook hier weer prachtige natuur. Maar ondertussen al wel redelijk verwend, dus niet meer zo onder de indruk als aan het begin van de week. Ook hier hebben ze eenzelfde shuttle service zoals in de Grand Canyon, die prima werkt. Je gaat met de bus naar een bepaald punt en loopt daar de wandeling die je wilt lopen. Jammer genoeg is dit een veel kleiner park dan de anderen en komen de meeste mensen hier om te wandelen, dus is het op alle paden best wel druk. Desalnietemin hebben we weer mooie wandelingen gemaakt met verre uizichten, mooie kloven, een klein watertje en zelfs een waterval waar we achter door konden lopen. omdat we hier net iets meer tijd hadden konden we ook even relaxed genieten van het zwembad, met uizicht op de rotsen van Zion. En hebben we ook iets van het dorpje gezien voor we weer verder gingen naar onze laatste stop: Las Vegas.

Onze laatste stop was Las Vegas. Ook al ben ik hier al meerdere keren geweest, elke keer weer word ik overdonderd door het Las Vegas gevoel. We verbleven er maar 1 nacht en dat was ook meer dan genoeg moet ik zeggen, wat een spektakel is het toch daar. Het is er altijd druk, mensen zien er op z’n zachtst gezegd bijzonder uit en overal staan schreeuwerige billboards en mensen die je iets willen verkopen. De hotels zijn natuurlijk allemaal over de top, niet alleen qua formaat, maar ook qua versieringen, shows en lampjes. Je kunt dan ook niet anders dan je ogen uitkijken. We hebben wat gegeten bij het restaurant van Gordon Ramsey. Het was dan wel het Fish and Chips  restaurant, het andere was echt te druk (en te duur denk ik) maar het was toch enorm lekker, grappig hoe hij toch iets culinairs weet te maken van zoiets simpels. Verder zijn we wezen kijken in New York, Parijs, Venetie (waar we ook hebben geslapen) en bij het oude deel van Vegas, Fremont. De kinderen waren vooral onder de indruk van al het bijna bloot wat op straat te vinden was. Dames met een alleen een string aan (mama, waarom doe je een onderbroek aan als je billen er niet in zitten?) en verder een topje gebodypaint, alhoewel er wel een stukje tape op hun tepel zat. Dat je met deze dames op de foto wil voor geld ging er bij onze kinderen niet in. Ook de schaars geklede dames als politie agent vonden ze maar raar. Pim was vooral onder de indruk van een meneer die duidelijk te veel gedronken had, hij lalde maar wat en kon niet recht meer lopen. Verder vond hij het reuze interessant als Johan weer 5 dollar in een automaat stopte. Maar omdat het hier wettelijk verboden is voor kinderen (tot 21 jaar) om te gokken mocht hij er niet bij staan. Je mocht overigens met kinderen wel gewoon het hele casino doorlopen, zo lang ze maar bleven lopen. Dus hebben onze kinderen meer dan genoeg gezien, maar als papa even wilde gokken moesten wij een beetje rond drentelen in de buurt. We zijn een keer gaan zitten op de grond, op gepaste afstand, maar ook daar werden we weg gestuurd. Om even bij te komen van  al deze indrukken hebben we even lekker gezwommen in het hotel. We hadden een leukde deal gevonden voor the Venitian, en omdat we gold member zijn bij Expedia kregen we een upgrade voor onze kamer, en 25 dollar te besteden aan de bar (waar we welgeteld 2 drankjes voor konden kopen maar dat ter zijde). We hebben ons even lekker onder laten dompelen in al deze luxe, genoten van de ruimte op de kamer en getracht toch een beetje uitgerust weer het vliegtuig in te stappen op weg naar huis (al is dat niet helemaal gelukt). Vooral moe maar zeker ook voldaan komen we voor de laatste keer aan op het vliegveld in Portland.

 

Shamrock run

Pfff. Wat een end. Vijf kilometer rennen door Portland. Met heel veel mensen.

Merel heeft aan begin van het schooljaar voetbal gekozen als sport. Ik ging altijd mee om aan de zijlijn te staan om aan te moedigen. Het voetbalseizoen is echter over.

Sinds kort heeft ze een nieuwe sport: hardlopen. Nu is dat natuurlijk heel leuk voor Merel. Ze krijgt les via de organisatie “Girls on the run”. Deze organisatie werkt niet alleen aan het werkelijke hardlopen qua techniek en conditie, maar ook aan echte meisjes-dingen, zoals zelfvertrouwen en het werken aan je dromen door uitdagingen te overwinnen. Nogmaals, heel erg leuk voor Merel natuurlijk. Nu wil ze ook meedoen aan wedstrijden en omdat ze nog kind is heeft ze een volwassene nodig die haar begeleid. Dus. Nu ben ikzelf (Johan) aangewezen als haar begeleider. Dat is in de familie unaniem besloten. Merel en ik zijn gaan trainen. Niet al te hard, maar toch wel genoeg om samen een leuke tijd neer te zetten.

De eerste race die we gaan doen was vandaag in Portland: de Shamrock Run. In het kader van Sint-Patrick’s Day, dat bekende Ierse feest met het groen klavertje drie, gaan we vijf kilometer rennen. Over de hele dag zijn er ongeveer 25.000 lopers en in onze vijf kilometer (5K) lopen er ook duizenden mensen mee. Het was gezellig, sfeervol en in een grote colonne rennen we over de boulevard van Portland, langs het water. Heen en terug. We zetten zelfs nog een leuke tijd neer: 41 minuten.

        
Het is wel raar dat Merel 1 seconde sneller is dan ikzelf. We startten echt samen, en kwamen samen over de finishlijn.

Ons doel was onder de 45 minuten, wat betekent dat we sneller zouden moeten lopen dan 9 minuten per kilometer. En het is gelukt. Over een aantal weken gaan we nogmaals een 5K lopen, samen: de echte girls-on-the-run. Maar voor nu de foto’s met onze groene Shamrock shirts.

Aan de start

Gekkigheid

Wij staan op de foto, achteraan

Johan op zijn telefoon kijken naar de looptijd

In het zicht van de finish

Na afloop